ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﻧﺎﻓﻪ ی ﺧﻮد ﺧﻮ ﻛﻦ
ﻛﻤﻴﻦ ﺑﮕﻴﺮ ﺟﻬﺎﻧﺖ را ﺳﭙﺲ ﺷﻜﺎرﭼﻴﺎﻧﺖ را
ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﻣﻌﺠﺰه آﻫﻮ ﻛﻦ
ﻣﻔﺼﻞ اﻧﺪ زﻣﺴﺘﺎن ﻫﺎ و ﺑﺮف ﻧﺴﺨﻪ ی ﺧﻮﺑﻰ ﻧﻴﺴﺖ
ﺑﺮای ﺳﺮﻓﻪ ی ﮔﻠﺪان ﻫﺎ ﮔﻠﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺧﻮدت ﮔﻞ ﺑﺎش
ﺗﻮ را ﺑﻜﺎر و ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺷﻮ ﺗﻮ را ﺑﭽﻴﻦ و ﺗﻮ را ﺑﻮ ﻛﻦ
دﻟﻢ دف اﺳﺖ ﻧﻴﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﺻﻮﻓﻰ ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ
ﺟﻬﺎن ﭘﺮﻳﺸﻰ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ دﻫﺎن ﭘﺮﻳﺸﻰ ﻣﻮﻟﺎﻧﺎ
ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﮕﺎه ﻣﻨﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﭽﺮخ و ﻳﺎﺣﻖ و ﻳﺎ ﻫﻮ ﻛﻦ
ﺷﺐ اﺳﺖ ﻳﮏ ﺗﻨﻪ زﻳﺒﺎ ﺷﻮ و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺷﻮ
ﺳﭙﺲ ﻣﺮا ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻛﻦ ﺑﺘﺎب روی ﺷﺒﻢ درﻳﺎ
و ﺟﻮﺟﻪ اردک زﺷﺘﻢ را ﺑﻪ زﻳﺮ ﺑﺎل و ﭘﺮت ﻗﻮ ﻛﻦ
ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻴﺸﻨﻮد ﻣﺎ را اﮔﺮ ﻛﻪ روی ﺳﺨﻦ داری
و درد ﺣﺮف زدن داری اﮔﺮ دﻫﺎن ﺧﻮدت ﻫﺴﺘﻰ
اﮔﺮ زﺑﺎن ﺧﻮدت ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎی ﺧﻮدت رو ﻛﻦ
دو ﺗﺎ ﺑﺮﻳﺪه ی از ﺷﺎﻧﻪ دو ﺗﺎ ﺧﺠﻮل دو دﻳﻮاﻧﻪ
ﻣﻨﻢ دو دﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﺑﮕﻴﺮﻣﺖ ای ﺟﻨﮕﻞ
ﺗﻔﻘﺪی ﻧﻈﺮی ﭼﻴﺰی ﺑﻪ اﻳﻦ دو ﺳﺎﻗﻪ ی ﻛﻢ رو ﻛﻦ
ﻣﺴﻢ ﻛﻪ ﭘﺨﺶ و ﭘﻠﺎ ﻫﺴﺘﻢ دﭼﺎر درد و ﺑﻠﺎ ﻫﺴﺘﻢ
ﺗﻮ ﻋﺎدﻟﻰ ﻛﻪ ﻃﻠﺎ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻛﻴﻤﻴﺎی ﻣﺴﺎواﺗﺖ
ﺗﻮ را ﺑﺪل ﺑﻪ ﺧﻮدت اﻣﺎ ﻣﺮا ﺑﺪل ﺑﻪ ﺗﺮازو ﻛﻦ
ﺗﻮ را ﺑﺒﻮس ﻛﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺖ ﻫﻨﻮز ﻃﻌﻢ ﻋﺴﻞ دارد
ﺗﻮ را ﺑﺨﻮاه ﻛﻪ آﻏﻮﺷﺖ ﻫﻨﻮز ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ دارد
ﺗﻮ را ﺑﻜﺎر و ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺷﻮ ﺗﻮ را ﺑﭽﻴﻦ و ﺗﻮ را ﺑﻮ ﻛﻦ
source