در ﻓﺮو ﺑﻨﺪ و ﺑﮕﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﻰ ﺳﺖ زﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ در ﻣﻰ آﻳﺪ
آه ای دﺧﺘﺮک ﺧﺪﻣﺘﻜﺎر ﮔﻞ ﺑﺰن ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻦ
ﺗﺎ ﻛﻪ ﺣﻴﺮان ﺷﻮد از ﺟﻠﻮه ﮔﻞ اﻣﺸﺐ آن ﻋﺎﺷﻖ دﻳﺮﻳﻨﻪ ﻣﻦ
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻧﮕﻪ ﺻﺪ اﻓﺴﻮس ﻛﻪ او ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﺎت ﺷﻮد زﻳﻦ ﻫﻤﻪ اﻓﺴﻮﻧﮕﺮی و ﻧﺎز
ﭼﻮن ﭘﻴﺮﻫﻦ ﺳﺒﺰ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﺷﺪه ای ﺑﺎز ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﺷﺪه ای ﺑﺎز
ﺷﺎﻧﻪ ﻛﻮ ﺗﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ و زﻟﻔﻢ را درﻫﻢ و وﺣﺸﻰ و زﻳﺒﺎ ﺳﺎزم
ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﺎزه ﮔﻰ و ﻧﺮﻣﻰ و ﻟﻄﻒ ﮔﻮﻧﻪ را ﭼﻮن ﮔﻞ روﻳﺎ ﺳﺎزم
ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﻛﻪ ﭼﻮ از راه آﻳﺪ ﻋﻄﺸﺶ ﻣﻔﺮط و اﻓﺴﻮن ﮔﺮدد
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ز ﺳﺤﺮ ﺳﺨﻨﻢ دل ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزد و اﻓﺴﻮن ﮔﺮدد
ﻣﺎه اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺑﻴﻨﺪش در ﺑﺮ او ﻣﺴﺖ و ﭘﺮﻳﺶ
آﻧﭽﻨﺎن ﺧﻨﺪه ﻛﻨﻢ ﻛﻮ ز ﺣﺴﺪ ﺟﻠﻮه اﺑﺮ ﻛﺸﺪﺑﺮ رخ ﺧﻮﻳﺶ
ﺳﺮﻣﻪ ﻛﻮ ﺗﺎ ﻛﻪ ﭼﻮ ﺑﺮ دﻳﺪه ﻛﺸﻢ راز و ﻧﺎزی ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ
ﺑﺎﻳﺪاز اﻳﻦ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ در دل دارم ﺟﻠﻮه ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺎﻫﻢ ﺑﺨﺸﺪ
آه ﮔﻮﻳﻰ ز ﭘﺲ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺑﺎﻧﮓ آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺎ ﻣﻰ آﻳﺪ
ای وای اوﺳﺖ ﻛﻪ آرام و ﺧﻤﻮش ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﻣﻰ آﻳﺪ
اﻣﺸﺐ آن ﺣﺴﺮت دﻳﺮﻳﻨﻪ ﻣﻦ در ﺑﺮ او ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰ آﻳﺪ
درﻓﺮوﺑﺴﺘﻢ وﮔﻔﺘﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻬﻰ ﺳﺖ ﺑﻪ آ ن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ در ﻣﻰ آﻣﺪ
ﻓﺮوغ ﻓﺮﺧﺰاد
source