به گزارش خبرنگار مهر، محمد احصایی از جمله هنرمندان معاصر خوشنویسی و نقاشی خط است که در آثارش رویارویی سنت و مدرنیته در قالب خوشنویسی و نقاشی دیده می‌شود و همیشه در جهت احیای این هنر برآمده است. وی با بهره‌گیری از اصول زیباشناسی، خوشنویسی و نقاشی را در هم می‌آمیزد و کیفیتی بصری خلق می‌کند. برخلاف بسیاری از هنرمندان نقاشی خط، برای احصایی صرفاً فرم حروف اهمیت ندارد، بلکه با استفاده از کلمات و عبارات سعی در نمایان ساختن محتوای حروف نیز دارد. او با رویکردی نقاشانه به گفتگو میان سنت و مدرنیته می‌پردازد و ذهن مخاطب را به چالش می‌کشد.
از همین رو است که محمد احصایی درباره قرآن به خط محقق گفته است: «از آنجایی که کسی سراغ خط محقق نمی‌رفت مشتاق شدم روی این خط کار و آن را به روایت معاصر و خودم احیا کنم.» وی که در هنر گرافیک نیز مسبوق به سابقه است، به خوبی از تأثیرگذاری عنصر خط بر توجه بیننده و قابلیت انتقال احساسات و عواطف انسانی واقف است.
سیدمحمد احصایی هنرمند خوشنویس و نقاش در آبان ماه سال ۱۴۰۰، از پایان نگارش کتابت قرآن به خط محقق در ۲ هزار و ۶۵۰ صفحه بعد از ۹ سال کار مداوم روی آن، خبر داد. این قرآن به خط محقق هم اکنون نیز در مرحله کتاب‌سازی قرار دارد. تذهیب بدرقه‌ها و صفحات سوره «حمد» و ابتدای سوره «بقره» نیز زیر نظر مجید فداییان طی چندین سال انجام شده است. در همین راستا شایان شعبان هنرمند نقاش و کارشناس هنری یادداشتی درباره قرآن محمد احصایی در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است که در ادامه آن را می‌خوانید.
«کتاب‌آرایی در ایران را می‌توان از قله‌های رفیع هنر این سرزمین دانست؛ هنری که در طی سده‌ها، با ظرافت و شکوه در تار و پود فرهنگ ایرانی تنیده شد و به یادگار ماند. از آغاز تمدن اسلامی تا پایان دوره قاجار، سلسله‌های پادشاهی همواره کوشیده‌اند تا با کتاب‌هایی فاخر و آراسته، جلوه‌ای از اقتدار، فرهنگ و باورهای خویش را به آیندگان بسپارند. در این میان، قرآن کریم و شاهنامه فردوسی، بیشترین بهره را از هنر کتاب‌آرایی برده‌اند و بارها و بارها در نسخه‌هایی گران‌سنگ و نفیس، مجال تجلی یافته‌اند.
با این‌همه، در روزگار معاصر، این سنت باشکوه، آهسته‌آهسته به فراموشی سپرده شد؛ چنان‌که دیگر نه از حمایت‌های رسمی خبری بود و نه از شوری مردمی برای احیای این هنر سترگ. با وجود این خاموشی، اما چراغی روشن مانده است؛ چراغی که محمد احصایی، این خوشنویس نامدار، به دست خویش برافروخت.
احصایی طی حدود ۱۰ سال، قرآنی به خط محقق نگاشت که بی‌تردید یکی از بی‌نظیرترین جلوه‌های کتاب‌آرایی معاصر ایران به شمار می‌رود. اثری که نه‌تنها ادامه‌دهنده سنت‌های کهن کتاب‌آرایی ایرانی است، بلکه به‌واسطه نگاه خلاق و بی‌بدیل او به خط محقق، واجد جلوه‌هایی نوین و بدیع از معاصریت نیز هست. این کتاب، در عین پایبندی به ساختارها و چارچوب‌های کلاسیک، روحی نو و نگاهی تازه را در خود جای داده؛ نگاهی که نه در تضاد با سنت، که در امتداد آن، ولی با بیانی امروزی جلوه‌گر شده است.
بی‌گمان، قرآن استاد احصایی را باید یکی از درخشان‌ترین میراث‌های هنری روزگار ما دانست؛ یادگاری جاودان که همچون نسخه‌های پرشکوه گذشته، آینه‌ای از ایمان، ذوق و هنر ایرانی است. محمد احصایی تنها یک خوشنویس نیست، او نقطه تلاقی سنت و نوگرایی است؛ هنرمندی که از دل مکتب نستعلیق و ثلث و محقق برخاسته، اما هیچ‌گاه در گذشته متوقف نمانده است. برخورد او با خوشنویسی نه موزه‌ای است و نه صرفاً نوستالژیک، بلکه مواجهه‌ای زنده، هنرمندانه و جسورانه است؛ مواجهه‌ای که از دل آن، آثاری زاده شده‌اند که در عین وفاداری به اصالت‌های خط ایرانی، واجد بیانی معاصر، مستقل و پیش‌رو هستند.
قرآنی که احصایی نگاشته، گواهی است بر این باور؛ متنی مقدس که با احترامی تمام‌عیار و در قالبی کلاسیک کتابت شده، اما هم‌زمان به‌واسطه نوع نگاه او به فضا، ترکیب، حرکت و ریتم حروف، حامل روحی زنده و بی‌بدیل از زمانه ما نیز است. او خط محقق را از حالت خشک و صرفاً تاریخی‌اش بیرون کشیده و به آن حیاتی تازه و جانی هنرمندانه بخشیده است.
تأثیر احصایی بر خوشنویسی معاصر ایران فراتر از یک جریان یا سبک است. او با آفرینش ترکیب‌های نو، طراحی نوشتار و تلفیق خوشنویسی با گرافیک و نقاشی، افق‌های تازه‌ای را پیش روی هنر ایرانی گشوده است. قرآنی که او کتابت کرده، نه‌تنها تداوم یک سنت است، بلکه نمادی است از اینکه چگونه می‌توان در عصر فراموشی، با ایمان و استادی، چراغی را زنده نگه داشت و از دل خاموشی‌ها، بار دیگر نغمه‌ای باشکوه سر داد.»
source