ﺗﻤﺎم ﻗﻄﺮه ﻫﺎی ﭘﺎک ﺑﺎران ﻫﺎی ﻏﺮﺑﺖ را ﻗﺴﻢ دادم
ﭘﻴﺎﻣﻢ را ﺑﺮای ﻗﺎﺻﺪ ﺷﺐ ﻫﺎی دﻟﺘﻨﮕﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدم
ﻧﺒﻮدی و ﺑﺮای دﻳﺪﻧﺖ ﻫﺮﺷﺐ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﺮﻳﻪ اﻓﺘﺎدم
ﻓﻘﻄ از زﻧﺪه ﺑﻮدن ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﻧﺎب ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪه در ﻳﺎدم
ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ دﺳﺘﻢ را رﻫﺎ ﻛﺮدی ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺳﺮﮔﺮدان
ﻧﻤﻴﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﭘﺮی ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺗﺖ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه در ﺑﺎران
ﻣﺮا اﻧﺪازه ی ﻳﮏ ﺧﺎﻃﺮه در ﮔﻮﺷﻪ ای از ﻳﺎد ﺧﻮد ﺑﻨﺸﺎن
ﻛﻪ ﻣﻦ آواز ﺧﻮاﻧﻢ دور ﮔﺮد ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻢ
ﺷﺐ ﻣﺴﺘﻰ ﻧﻤﻰ ارزد ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺒﺢ ﺧﻤﺎری
ﻏﻢ ﻣﻦ ﭼﺎره ﻧﺪارد ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری
ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ از اول ﺑﻪ دﻟﻢ ﭘﺎ ﻧﮕﺬاری
ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻏﻢ را در اﻳﻦ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﮕﻬﺪارم
ﭼﮕﻮﻧﻪ آرزوﻳﻢ را ﺑﻪ دوش ﺑﻴﻘﺮار ﺑﺎد ﺑﺴﭙﺎرم
ﭼﻨﺎن ﺑﻰ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻣﻠﺤﻈﻪ ﻫﺎرو ﺑﻰ ﺗﻮ ﻧﺎﭼﺎرم
ﺑﺮای ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮدن ﺳﺮ ﺑﻪ روی ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﮕﺬارم
ﻣﺮا در ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺮد ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎی ﺑﻰ ﻣﺠﻨﻮن رﻫﺎ ﻛﺮدی
ﺗﻮ ﺑﺮ وﻳﺮاﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺑﻴﺴﺘﻮن آﺧﺮ ﺑﻨﺎ ﻛﺮدی
ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻴﺸﻪ و ﻓﺮﻫﺎد و ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻴﺸﮕﻰ ﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﻛﺮدی
ﺑﺴﻮزد ﭘﻴﺮت دﻧﻴﺎ ﭼﻪ ﻫﺎ ﻛﺮدی ﭼﻪ ﻫﺎ ﻛﺮدی
ﺷﺐ ﻣﺴﺘﻰ ﻧﻤﻰ ارزد ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺒﺢ ﺧﻤﺎری
ﻏﻢ ﻣﻦ ﭼﺎره ﻧﺪارد ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری
ﻛﺎش ﻣﻴﺸﺪ ﻛﻪ از اول ﺑﻪ دﻟﻢ ﭘﺎ ﻧﮕﺬاری
ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری
source